Ik kan er maar moeilijk aan wennen!

Ik ben nu 11 jaar aan het team als trainer verbonden. Vooraf werd ik gewaarschuwd dat het een moeilijk team zou zijn, met eigengereide knapen, die moeilijk te sturen zouden zijn. Juist het tegendeel heb ik ervaren, een hechte vriendenclub, waar ik na korte tijd ook toebehoorde.

O ja, eigengereid zijn ze wel, maar ook bereid om (als het gevraagd wordt) de handen uit de mouwen te steken. En gemiddeld een hoge trainingsopkomst. Ieder jaar deden we mee voor de bovenste plaatsen, waarbij de beste resultaten in de tweede seizoenshelft werden geboekt. We promoveerden zelfs een keer, maar onze plek werd ingenomen door het 3^e. Sociaal zijn we ook.
Af en toe viel er een speler af, maar daarvoor in de plaats kwam weer een “nieuwe vriend”. Ook afgelopen seizoen waren we succesvol en met een beetje geluk en minder blessures (en familiedagen) waren we kampioen geworden.

Inmiddels zijn we ook allemaal 11 jaar ouder geworden, maar nog steeds fit, vief en strijdbaar. Om hen moverende redenen heeft het de Technische Commissie behaagd om ons het 3^e team te maken. Weliswaar nog steeds in de 5^e klasse, maar toch? Noblesse oblige!  We zullen er weer een mooi seizoen van maken.

Maar het DERDE? Ik moet er toch aan wennen. Het 5^e is voor mij een begrip geworden. Een soort Geuzennaam, een synoniem voor vriendschap, er voor elkaar staan en instaan. Lief en leed delen. Ieder jaar meerdere gezinsuitbreidingen en ons trainingsweekend in Haarle, met Zaal Dijk en Dieka. Verdere details blijven geheim. En kortgeleden weer de familiedag met kinderen aan het zwembad.

OK, mannen, dat het DERDE ook een begrip mag worden binnen de vereniging en daarbuiten. Ik heb er weer zin in.

Bedankt “het vijfde”, succes “het derde”!

Andries Bongers